Ang  Talambuhay ni Shylla Pastidio Cochesa

Taong 1996, ika labing isa ng buwan ng Enero ,isinilang ako sa The Medical City , isang ospital sa lungsod ng Mandaluyong sa kalakhang Maynila at  lugar kung saan nagkakilala ang aking  butihing mga magulang  na sina Rodolfo Cabanganan Cochesa – tubong Leyte , at Estrella Tiquil Pastidio – na mula naman sa Zamboanga . Ako si Shylla Pastidio Cochesa , labing anim na taong gulang na sa kasalukuyan . Isa pa lamang simpleng empleyado  noon ang aking ama sa isang kompanya at saleslady naman ang aking ina . Nagsisimula pa lamang sila noon na bumuo ng isang pamilya . Taong 1997, nadestino ang aking ama sa Laguna mula sa kompanyang pinagtrabahuhan  sa  Maynila.   

 Dahil sa nakitang  sigla ng kabuhayan , napag isipan  nila na dito sa Laguna ay pumirme na kaming manirahan . Dito na rin kami nakapag-patayo ng bahay. Dito ay unti unti nang umunlad ang aming buhay gayundin ang aming pamilya . Nagkaron’ ako ng dalawang kapatid . Wala ni isa man sa amin ang isinilang na may kapansanan sa anumang bahagi ng katawan  o isipan . Si Steven John - siya ang sumunod sa akin at ang nag-iisang lalaki sa aming tatlo, sa kasalukuyan siya ay labing tatlong taong gulang na , sinundan naman siya ng bunsong si Shancai – na walong taong gulang naman . Sila ang bumubuo ng aking pagkatao .

Sa ngayon , isa nang tricycle driver si papa at mayron’ na kaming isang maliit na tindahan na pimamahalaan ni mama – naipundar namin ang lahat ng ito bago pa man magsara ang kompanyang  pinagtrabahuhan ni papa . Isang tahimik ngunit malambing na bata , yan ang pagkaka-kilala sa akin ng aking mga magulang . Mula sa matyagang pagtuturo sa amin ng aming ina , natuto kaming sumulat , bumilang , at bumasa , tinuruan din niya kaming  kumilos  ng naaayon , may pagpapahalagang  moral at may takot sa Diyos .Sa edad na tatlo’t  kalahati ay nagsimula na akong pumasok sa paaralan sa ilalim ng aking gurong si Marissa Escueta .

Nagtagal lamang ako ng dalawang taon pagdating sa kinder dahil sa aking batang edad na hindi pa agad tinatanggap sa paaralang elementarya.Masaya naman , dahil nakapag-uuwi ako ng medalya tuwing araw ng rekognisyon , mabuti na lang at nandiyan ang aking ina upang gumabay sa akin at sa aking mga kapatid .

Noong  2002 nang akoy tuluyang nakapag-aral ng elementarya sa paaralang sentral ng San Pablo hanggang taong 2008 ng matagumpay akong naka-graduate,  maramo akong natutunan sa paaralang ito ngunit masasabi kong ang pinakamasaya at pinakamakabuluhan ay nang makatungtong ako ng hayskul, tulad nga ng sabi nila isa ito sa mga pinakamasayang parte ng pag-aaral ,nakapasok ako sa paaralang pang alaala kay koronel Lauro D. Dizon at ditto nahubog pa nang husto ang aking personalidad, pakikisama ,pakikipagkumpitensya at higit sa lahat ang makipag-kainigan .

                                                 

Sa paaralang ito marami akong nakasalamuhang tao, may mabait, may mayabang ,may maarte at meron ding mapag-panggap. Dito ay nakilala ko ang aking mga hinahangaang mga guro na nagbibigay at patuloy na nagbibigay ng  inspirasyon sa  akin upang magpatuloy sa pag-aaral maliban pa sa aking pamilya naaalala ko pa , noong unang araw ko ng hayskul, medyo alangan pa ako at sobrang mahiyain ngunit di nag-tagal ay nagging palagay at nag-karoon ng ilang kaibigan . Dahl na rin sa pag-pupursige ay tumaas ang aking seksyon sa  sumunod na taon napakasaya ng seksyon na aking kinabibilangan ang seksyong  B kahit na noong simula aya wala akong imik  sa kanilang kaingayan ay nadala na rin ako at natutong makipag-sabayan  dahil marami rin akong nagging mga kaibigan , taong 2010 , nasa ikatlong taon na rin ako ng hayskul ,ito na siguro ang pinakamasaya  at puno ng kulay na pananatili ko sa seksyong B , sabik na sabik akong pumasok noon ,panibagong saya , panibagong kulitan , panibagong drama nanaman bilang mag-aaral ,lubhang napakasaya mg bawat araw  ngunit  hindi maiiwasan na sa buhay estudyante  na makaramdam ng pag-kabagot  kung kayat natagpuan ko lamang  ang aking sarili na sumali sa C.A.T – isang organisasyon sa aming paaralan , noong una akala ko basta-basta alng ang mga gawain ,hindi pala , hindi naman lahat ng aking mga kaklase ay sumali ,iilan lang sa kanila ang nakasama ko , sa unang araw pa lang ng training ng training may ilan sa kanila ang kilala ko dahil sa nagging kaklase ko sila ng mga una kong taon sa Dizon High.

Training sa umaga, linis sa hapon ,kaunting daldalan at tsismisan sa mga  ka-volunteer ,kakatwa ang tawag saming mga “PROBI” asul na laso , kaunting pulbo, report na tatlong beses  kada-araw , diyan umiikot ang araw ko lumipas ang mga araw at nagdaan ang mga buwan , natutunan at natuklasaan ko na hindi lamang sa ibang tao ngunit higit sa aking sarili , hindi ko alam na darating ako sa puntong  mag-kakagusto ako sa isa sa mga officers naming ,akala ko pa noong una  kayak o na walang lalaki sa buhay ko , hindi pala . pero syempre  alam ko parin  na panandalian lamang iyon kung kayat maaga palang ay kinalimutan ko na ang aking nadarama (tamang inspirasyon na lamang sya) , nanunbalik ako sa dati kong Gawain , habang tumatagal pahirap ng pahirap ang training at dahil gusto ko ang aking ginagawa hindi ko iniinda ang bawat parusa sa amin  kung meron kung meron man gayun din sa  mga aktibidad  ng eskwelahan na kasama ang organisaysyon katulad ng sci-camp  . lumipas ang mga Segundo ,minute,oras araw at  ang mga buwan unti-unti ay nabawasan kami , ibat-iba ang dahilan ng pag-alis nila .

Naisip ko na tuloy na pag-nahirapan ako ay may posibilidad na umalis din ako . ngunit naisip ko rin na sayng naman ang pinag-hirapan ko kung basta na lang akong susuko mag-tatapos din ang taon ,tumagal ako ngunit di parin  tapos ang training ,naidaos ang graduation  ng 4rth yr at kasama doon ang mga officers ng organisasyon, malungkot dahil nagging malapit na din kami sa kanila, ngunit sa kabilang banda ay masaya din kami, dahil panibagong kabanata na naman na naman ng kanilang buhay ang magbubukas gayundin sa aming ma volunteers nagsilbi iyong hudyat namagsisimula na ang summer training. Bakasyon … ngunit hindi para sa amin, alangan pa rin ako, hinpa rin pa din ako sanay at bumabalik ang na naman ang kaba sa aking dibdib ko, ngunit dagli ding nawala iyon na mga Sumunod na araw, bakit hindi, eh masaya naman. Parang katulad lang ng dati pero mas naging masaya na, dahil maghapon iyon, nagsimula sa ehersisyo sa umaga, training ng kaunti, aktibidad sa hapon, at nagturo din sa amin si Sir. Vic Rivera, isa siya sa mga taong nagbigay inspirasyon sa akin. Dalawampung araw ang mabilis at matuling lumipas. Pasukan na naman, huling yugto na ito na hayskul, nararapat lang na magpakasaya na ang bawat isa at gawin ng makabuluhan ang natitirang taon sa Dizon High, yan ang una kong ipresyon sa unang araw na pasukan. Nasa fourth year na ako, isang ganap na officer, masaya ako, hindi lang ako kundi kameng apatnaput walang officer nung matanggap naming ang aming nameplate, dahil para sa amin ito ay sumisimbulo sa lahat ng hirapna aming pinagdaanan makarating lamang sa posisyong iyon ng aming buhay. Mas lalo na pa rin akong nakadama ng pananabik sa pag-pasok. Tulad nang mga nakaraang mga taon maya pa din kami nagkikita-kita ng aking mga kamag-aaral ang pinag kaiba nga lang ngayong taon, maraming pagbabagong tulad ng, bagong punong guro,bagong mga guro, at may pangalan na ang aming seksyon ngayon na . Blake na ang tawag sa amin ngayon. Sa kasalukuyang panahon, nalalapit na ang aming graduation at sana lahat kami ay maaayos na makapagtapos na pag-aaral.

 Habang sinunsulat ko ang talambuhay kong ito ay wala pa akong maisip na isulat, ngunit sa pag-babalik tanaw ay naunawaan ko sin ang halaga nang talambuhay kong  ito. At ito ay upang alalahanin ang nakaraan. Ito ang talambuhay ko bilang isang mabuting mag-aaral. At sana sa mga susunod ko pang pakikibaka bilang mag-aaral ay maging matagumpay ako sa aking gusting marating baling araw. J