talambuhay ni Charlene Bulajan Lacap.

    Ako si Charlene Bulajan Lacap. Ako ay ipinanganak noong ika-siyam ng abril taong isang libo’t siyam na daan at siyam napu’t anim. Ako ay dito na ipinanganak sa bayan ng Laguna sa San Pablo. Ako ay Labinlimang taong gulang na at kasalukuyang nasa huling taon ng highschool.

bininyagan ako

Ang aming pamilya ay may limang miyembro. Ang aking ama na si 

kinder graduation

Wilfredo Lacap, siya ay apat napu’t limang taong gulang na at kasalukuyang nagtatarabaho sa Meralco. Siya ang nagtatarabaho para sa aming pamilya at hindi man siya perpekto ay alam kong ginagawa niya ang lahat upang kami ay suportahan. Ang aking ina na si Charito Bulajan Lacap, siya ay apat napu’t dalwang taong gulang at nasa bahay lamang at siya ang katulong ng aking ama sa pagsuporta sa amin. Ang aking panganay na kapatid na si Charmaine Bulajan Lacap, siya ay dalawampu’t dalwang taong gulang na, tapos na siya sa pag-aaral at unit-unti nang nakakatulong sa pinansyal nparaan sa aming pamilya ang aking pangalawang kaptid na si Wilbert Bulajan Lacap, na ngayon ay dalwampu’t isang taong gulang na, siya ay nagtatrabaho na at nakakatulong na rin sa amin.

 Ang sumunod ay siyempre, ako! Sino pa ba? Haha! Masasabi kon na ang pamumuhay ng aking pamilya ay tama lang. Ang aking pamilya ay isa sa napaka laking parte ng buhay ko. Kung bibigyan man ako ng isa pang pagkakataon na pumili ng pamilya ay sila pa rin ang pipiliin ko.

       Ang aking kabataan ay isa sa parte ng aking buhay na sa tingin ko ay kaysarap balikan. Maaaring hindi ito nalalayo sa karanasan ng iba pero kahit kalian ay hindi ko ipagpapalit. Ito yung mga oras na wala kang iintindihin kundi ang maglaro. Ito yung mga oras na uuwi ka lang pag gutom ka na o pag pinapapaligo ka na ng nanay mo. Haha!

 Natatandaan ko pa noong bata pa ako, mahilig ako maglaro kasama ang mga pinsan ko tapos yung iba naming mga kapitbahay. Kadalasn ang nilalaro naming ay taya-tayaan at dahil mpapalaban  ako sa takbuhan, hindi ko maiwasan ang madapa at dahil nakakhiyang umiyak sa harap ng mga kalaro ko habang pinagttatawanan ka nila ya makikitawa ka nalang din ako kahit masakit naman talaga! Huhu! Pero ilang dapa man ang naranasan ko, hindi yun nakabawas sa saya na dala ng paglalaro sa akin. Isa rin sa napaka laking parte ng aking kabataan ay ang aking lolo, kahit hindi  niya kami pinapayagang manood ng wrestling dati, natatandaan ko, tuwing umaga ay nagpapaunahan pa kami ng kuya ko na pumunta sa akam ng lolo ko tapos titignan naming kung may barya na nahulog sa pantaloon ng lolo ko. Haha! Malapit ang lolo ko sa aming magpipinsan. Pero alam ko na ako ang pinaka mahal niya. Natatandaan ko, wala atang araw na hindi niya ako binibigyan ng pera. Tapos pag pinapalo ako ng nanay ko, lalapitan na lang ako ng lolo ko tapos lalabas na kami. Isang bagay na hindi ko malilimutan sa lolo ko ay ang hilig niya sa pagkanta. Namatay ang lolo ko noong siyam na taong gulang palang ako pero hindi yun naging dahilan para makalimutan ko siya

 Sisimulan ko naman ang pagkwento ng aking buhay sa eskwelahan sa elementary kasi wala na akong masyadong natatandaan noong ako ay nasa pre-school kundi simula’t sapul ay napaka kulit at napaka daldal ko n, noong ako ay nasa unang baitang ng elementary. . Ang pinaka hindi ko malilimutan ay noong nangaroling kami. Tatlo kami nun, ako tapos yung dalwa kong kaklase. Napaka saya ko noon ehh! Nahabol na kami ng aso, tapos hindi pa ako nahatian dun sa pera! Huhuhu. Isa dsin ako sa pinaka makulit sa amin noon, pero wow! Natapos ko ang grade one na may sabit ako. haha! Noong nasa ikalawang baitang naman ako, hindinh-hindi ko makakalimutan na doon ko naranasan ang unag beses na na-zero sa test, ayun yung tungkol sa orasan eh. Yung nakaturo yung dalwang kamay ng orasan tapos ikaw ang magsasabi kung anong oras na pero hindi ko pa talaga alam yun noo. Kahit nga nagyon hindi pa rin ako magaling tumingin ng orasan kaya ayun kabadi ako kasi katakot pa naman yung teacher ko noon. Grade two din ako noong naabutan kami ng teacher naming na naglalaro sa room at ayun tinakot kami na papasukin daw kami kahit sabado. Achiever din ata ako noong grade two. Noong grade three, four, five ay pare parehas lang naman. Tapos dunating ang grade six, para sa akin ayun ang unang graduation kasi wala pa naman akong malay noong kinder. Praktis dito, praktis doon. Praktis ng graduation march, ng kanta at ng kung anu-ano pa. Noong mismong araw ng graduation. Nakakakaba ang I almost cry nung nakanta na kami ng graduation song. Totoo na nakakamiss ang elementary pero binago ng highschool ang buhay ko.

      Unang araw ng highschool? Gosh! Sobrang kabado ako, kasama ko pa nga yung nanay ko noon eh! Buti na lang tatlo sa mga kaklase ko noon ayt kaklase ko noong elementary, medyo nakahinga hinga ako ng maluwag. Noong first year ako, umpisa pa lang nalaman ko na, na iba ang elementary sa highschool. Mas mahirap nga ito pero mas masaya naman. Noong nagtagal tagal nagkaroon kami ng kanya-kanyang barkadahan. Natatandaan ko nung first year, halos araw-araw kaming nagba-bike sa lake. Kayusa naman tumunganga kami sa sobrang haba ng bakante naming oras, yun nagbike na lang. Isa rin sa hindi ko malilimutan ay noong pinaluhod nung baklang Nagtuturo sa amin ng Ibong Adarna yung iba kong kaklase. Dumating yung tatay nung isang pinaluhod kaya ayun, halos suntukin na nung tatay yung baklang nagtuturo sa amin. Buti nag! Haha!. Sa mismong laban, ang saya, may part kasi sa play na papadyak kami lahat ng nasa backstage kasi may scene duon na may kabayo. Tapos sabi noong teacher naming noong tapos na yung laban, patay na daw yung kabayo ay napadyak parin kami. Noong second year naman ay  Florante at Laura naman ang sinalihan naming o mas tamang sabihin na sinalihan nila dahil sa kasamaang palad ay nag-monologue ako, lima ata kami noon. Sobrang nakakhiya yun pero salamat at nakaraos kami. Isa pa sa hindi ko makaklimutan ay noong nagdesisyon kaming ayaw naming mag-biology kaya bago dumating yung teacher naming ay nagtago kami kung saan saan sa loob ng classroom. May dumapa sa sahig, may nagtago sa banyo, sa likod ng pinto, kami ay sa ilalim ng teacher’s table nagtago tapos sinarhan naming yung pint, saktong dating naman nung teacher naming kaya ayun! Walang nangyari, palpak ang plano. Ngayon ko lang napag isip-isip na puro pala talaga kami kalokohan. Kahit sa simula pa lang wala pala kaming pinagbago. Noon namang third year ang natatandaan kong hilig o madalas naming gawin ay ang tumambay sa oval, maglokohan, at mag gayahan ng mga assignments bago o pagkatapos ng klase. Third year din ako  nung maisipan ko na mag-aral tumugtog ng gitara at ang masasabi ko lang ay hindi yun nagging madali. Pero sobrang saya at nakakakuntento talaga once na natuto ka na. Kaliwete pa naman ako. Ayun, feeling ko dun lang umikot ang third yea, walang masyadong Gawain, nakaktamad at puro pasarap. Dumadating pa yung oras na pag tinamad kami pumasok ng buong klase ay uuwi na lang kami ng maaga at hindi aatend sa ibang subject sa hapon. Ganyan kami, sama-sama, parang yung palabas ng juan for all, all for jua. Tapos ayan na, dumating na ang fourth year. Sobrang daming bagong experience, daming nagbago. Noong una, nakakakaba yung mga pagbabago pero nakasanayan narin nman. Napakaraming bagay, pangyayari at tao na hindi ko makaklimutan. Isa na ay noong field trip. Una naming pinuntahan ay sa UPLB, doon sa museum. Grabe, dami naming nakita pero ang hindi ko makaklimutan ay yung fetus! Gosh! May fetus ng bagy, ng unggoy, at kung anu ano pa pero yung fetus ng tao, grabe! simula one month na fetus hanggang 9 months. Sunod na pinuntahan naming ay Tagaytay, sobrang ganda talaga ng Taal. Medyo maaga pa nung dumating kami kaya kita naming yung hamog. Sobrang lamig! Mayroon din silang mini zoo doon! Grabe, first time ko yata na makakita ng lion na super lapit eh. Naalala ko yung isang babae, maapipicture sana ng unggoy kaso yung unggoy, hinablot yung cellphone kaya ayun! Talsik sa loob tapos kinuha na lang nung isang care taker. Sunod naman naming pinuntahan ay yung Nuvalli, noong una, akal naming ay mall yun, tapos nung nandun na kami ay park pala siya! Sobrang lawak niya, ang ganda tapos meron pang pond na may mga isda tapos pwede ka magpakain. Sumakay pa nga kami noon sa may parang Bangka. Nabasa pa kami, ang lansa pa naman ng tubig pero super syaya talaga. Tapos last na destination naming ang Enchanted Kingdom. Una kaming sumakay sa Rio Grande. Hooh!  Super basing-basa kami. Buti na lang sobrang saya kasi naman, aba sobranmg tagal ng ipinila namin dun. Tapos sa Space Shuttle naman. Wow! Parang nawala ako noon sa sarili ko eh! Grabe! Feeling ko noon mamamatay na ako. Hahah. Pati nga pagsigaw mahirap.  Ang saya talaga.

       Tapos ngayon gagraduate nap ala kami, parang kalian lang eh! Sobrang bilis ng fourth year, feeling ko parang dumaan lang siya sakin. Nakabitin. Hindi pa ako ready pero walang magagawa. Gagraduate at gagraduate talaga ai! Hindi ko pa pala nababanggit, simula 1^st year hanggang ngayon ay section B ako.

      Sa pagtatapos ko sa kolehiyo, gusto ko sana maging guro. Gusto ko makatulong sa aking mga magulang. Sa pagtatapos ng aking talambuhay, isa lang ang masasabi ko. Habang sinusulat ko ito, hindi ko mapigilan ang ngumiti, tumawa, humalakhak at medyo malungkot. Tapos!