Ang Talambuhay ni Aimee Marie M. Andal

Ang Talambuhay ni Aimee Marie M. Andal

Ako noong apat araw
na pagkatapos akong ipangan

Ako si Aimee Marie Andal ay isinilang noong Hulyo 16, 1996. Ako ay labinglimang taong gulang na. Ako anak nina Ginoong Bert C. Andal at Ginang Liezl M. Andal. Bunso ako sa aming dalawang magkapatid. Ang aking kapatid ay si Aljon M. Andal. Siya ay labingpitong taong gulang na. Siya ay isinilang noong Hunyo 5,1994. Sa kasalukuyan siya ay nag-aaral sa Dalubhasan ng Lungsod ng San Pablo sa kursong Bachelor of Science in Business Administration. Ako naman ay nag-aaral sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School.  Ako ay nasa ikaapat na antas, samakatwid ay nasa pagtatapos na ako sa sekondarya.

Ang aming pamilya ay nakatira ngayon sa Brgy. San Ignacio San Pablo City. Namumuhay kami ng may sapat na pangangailangan ngunit di ko maitatanggi na kung minsan ay kinakapus din. Ang aking ina ay nagtatrabaho sa isang pabrika ng niyog, at ang aking namang ama ay gumagamit ng kariton na may kalabaw para ipanghakot ng ibat-ibang bagay na maaaring mahakot. Ako at ang pamilya ay kaanib sa Iglesia ni Cristo kayat gaano man kahirap ang buhay ay itinitiwala naming ito sa Panginoong Diyos.

Larawan ko noong ako'y
Grade 2

Dito ko sisimulan ang buhay ko sa aking kamusmusan. Ako ay nag-aral ng elementary sa pinakamalapit na paaralan sa aming barangay. Sa unang pagtungtong ko sa unang antas ng elementarya sa paaralan ng Bernardina Aranza Deveza Elementary School ay lubos akong nahirapan dahil nakita kong magagaling ang aking mga kasabay. Nahirapan ang aking mga magulang sa aking pag-aaral dahil mahirap akong turuan ngunit pinilit kong matutong bumasa dahil nakita ko kung paano sila nagtitiyaga matutunan ko lamang iyon.Sa ikalawang antas ng pag aaral ko sa elementarya  ay naging mahirap din dahil nagkaroon ako ng gurong tagapayo na ubod ng taray ngunit nakatulong naman ang kanyang katarayan para lalo ko pang mapagbuti ang aking pag-aaral.Sa ikatlong antas ng aking pag-aaral sa elementarya ay natuklasan ko na kaya ko rin palang mapag buti ang aking pag-aaral kahit na sa sarili kong paraan kaya’t nagsikap ako upang unti-unti kong mapantayan ang iba ko pang kamag-aral. Sa ika-apat na antas hanggang sa ikalimang antas ay sinikap ko pang lalo ang aking pag-aaral upang mapantayan ang iba ko pang mga kamag-aaral ngunit sa pagtungtong ko ng ikaanim na baitang at sa pagtatapos naming ay nasabi ko sa aking sarili na kulang pa ang aking napag-aralan dahil hindi ko nakuha ang dapat kong makuha.

Ako noong sumali ako sa sayaw

Ako kasama ang aking
mga kamag-aaral sa kinder

Taong 2008 nang ako ay tumuntong sa isang taon ng aking pag-aaral ko sa sekondarya. Ako ay napabilang sa pangalawa sa pinakamataas na seksyon sa paaralna ng Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School. Doon ko nalaman na malaki ang pagkakaiba sa pag-aaral sa kabayanan at sa pag-aaral sa kabukiran. Nalaman ko na marami pa akong bagay na dapat matutunan. Doon ko nakilala ang aking mga kaibigan at ang akig mga kamag-aaral. Marami akong nakita at natuklasan. Natapos ko ang unag antas ng sekondarya at tulad ng inaasahan ay marami naman akong natutunan. Pagkatapos noon ay nasa ikalawang taon na ako sa sekondarya at masasabi kong isa iyon sa pinakamasayang bahagi ng aking pag-aaral.

Ako kasama ang aking mga kaibigan

Ipinagdiwang ko ang aking
pagtatapos sa Elementarya

Nang ako’y tumuntong san a sa ikalawang antas sa sekondarya ay naging isaito sa pinakamasayang bahagi ng aking buhay estudyante. Dito ko nakilala ang aking mga kabarkada. Maraming masasayang alaala ang inwan sa akin ng taong ito. Noong ako ay nasa sekondarya, ay palaging may ginaganap na pagtatanghal na paglalaban-labanan ng mga mag-aaral mula sa iba’t-ibang seksyon. Lumahok an gaming seksyon noon. Nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan dahil sa gastos na ginugol pero sa huli ay naayos din naman. Dumating na ang araw ng pagtatanghal ay halos hindi magkandaugaga ang aking mga kamag-aaral dahil sa kinakabahan kami. Iba’-iabang panlagay sa mukha an gaming inilagay para maging makulay an gaming pagtatanghal. Ang mga mang-aaawait ay nakasuot ng ng putting palda na lampas sa hita at pantaas na kita an gang mga pusod. Samantalang sa mga mambibigkas naman ay itim na pambaba at may kulay berdeng  damit sa pantaas.  Ako ay nasa bahagi ng mga mangaawit at maayos ko naming ginawa ang aking tungkulin. Dumating na ang oras ng aking pagtatanghal at wala halos ang hindi kinakabahan. Naging maayos naman an gaming pagtatanghal simula sa umpisa hanggang matapos ito. Pagkatapos magtanghal ng mga kalahok ay dumating narin ang oras ng paghatol. Isa-isang tinawag ang mga nagwagi  at lahat kami ay nagulat dahil kami ang itinanghal na nagwagi sa pagtatanghal.

Ako kasama ang aking kakalaseng
gumanap bilang Florante

Pagkatapos naming magwagi ay tuluy-tuloy na lumipas ang mga araw hanggang sa magpirmahan na kami ng clearance at sabihin kung sinu-sino ang mga mananatil sa aming seksyon. Masayang-masaya ako noon dahil  muli ay napabilang ako sa ikalawa sa pinakamataas na seksyon sa aming paaralan. Bilang pabuya sa aking sarili, ay isinama ako ng aking ina sa night swimming ng kanyang mga kaibigan sa Suncity  sa Calamba, Laguna. Lalo pangtumingkad ang aking kasiyahan dahil isa ang gabing iyon sa napakaligayang sandal ng aking buhay.

Buwan ng Abril taong 2010, ito ay paghahanda para sa pagtungtong ko sa ikatlong bahagi ng aking pag-aaral sa sekondarya. Sa buwan na ito ay nakilala ko an gang taong aking hinangaan dahil sa alam kong mabuti siyang tao. Unti-unti ko siyang nakilala at nalaman kong siya ay nagmula pa sa Maynila. Nalaman ko rin na noong una ko siyang nakita ay ang unang araw ng kanyang paglipat sa San Pablo. Noong una ay nakakausap ko pa siya ngunit ng magtagal ay hinfdi ko na magawang kausapin pa siya dahil natuklasan kong nahuhulog na ang loob ko sa kanya. Unti-unting lumalim ang pagtingin ko sa kanya, kaya wala akong nagawa kundi ang lumayo at umiwas sa kanya dahil alam ko na hindi niya ako magugustuhan bukod pa sa agwat n gaming edad dahil mas matanda siya sa akin ng limang taon. Lumipas pa ang maraming araw, linggo at buwan patuloy ko siyang nakikita pero katulad ng madalas kong ginagawa ay ang pag-iwas.

Dumating na ang araw ng pasukan, buwan ng Hunyo para sa ikatlong taon ko sa sekondarya. Katulad ng dati, madami na naman akong bagong kamag-aarl na mula sa iba’t-ibang seksyon. Ang ilan sa aking mga bagong kamag-aaral ay mula sa matataas at mababang seksyon. Humahanga ako sa mga bago kong kamag-aaral na mula sa mababang seksyon dahil sa totoo lang ay napakahirap pataasin ng mga marka lalo na kung galling sa mababang seksyon. Sa totoo lang ay lubha akong nahirapan sa sa ikatlong taon ko dito sa Dizon High, dahil alam kong maari akong bumaba ng seksyon kung hindi ako mag-aaral ng mabuti. Sa unang araw pa lamang n gaming klase ay hirap na hirap na akong makipagsabayan sa aking mga kamag-aaral. Naging matindi ang pressure na naramdaman ko dahil naramdaman kong hindi ko kayang pantayan lahat ng kaalaman na mayroong taglay ang iba ko pang kamag-aaral. Dumagdag pa sa hirap na nararamdaman ko ang pagiging infatuated ko sa isang taong halos nakilala ko lamang noong bakasyon. Talagang nahirapan ako ng sobra at hindi ko talaga magawang makipagsabayan dahil alam napakarami kong iniisip na iba’t-ibang mga bagay. Sa unag markahan ay mataas naman ang nakuha kong marka, maliban sa nga lamang sa Mathematics dahil nakakuha ako ng seventy nine (79). Pinilit kong mapataas ang marka ko dahil sinabi ko sa sarili ko na unang markahan pa lamag ito at kaya ko pang bumawi pero hindi ko talaga nagawa. Nang makuha ko ang aking marka sa ikalawang markahan ay nagulat ako dahil lalong bumaba ang aking mga marka. Nawalan na ako ng pag-asa na makabawi sa ikatlong markahan, ginawa ko na lamang ang sa kung ano ang makakaya ko pang gawin. Hanggang sa ikaapat na markahan ay ganoon ang aking ginawa.

Nang matapos ang ikalawang taon ay dumating na ang panahon para papirmahan ang ng clearance. Hindi naman ako nahirapan sa pagpapapirma dahil maayos naman ang lahat ng aking mga gamit. Pagkatapos noon ay nagtakda na ang mga guro ng araw para makuha ang aming mga marka para sa natapos na pasukan. Noong oras na iyon ay isa as pinakamasakit na naramdaman ko ko sa akingbuhay ay nag malamn ko na hindi na ako kaanib sa pangalawa sa pinakamataas na seksyon sa aming paaralan. Lubos akong nasaktan at hidi ko malaman kung sino ang sisisihin sa nangyari. Hindi ko malaman kung saan ko ibabaling ang lungkot na aking naramdaman dahil wala akong madaingan. Ni hindi ko magawang umiyak dahil para sa akin, isa itong malaking kabiguan hindi lamang sa aking sarili kundi pati rin sa aking pamilya lalo na sa aking kapatid.

Nagkaroon ng isang piknik ang aming seksyon, at nagkayakagan, ngunit pinili kong hindi sumama sa kanila dahil alam ko na masasaktan lamang ako at lalaong manliliit ang tingin ko sa aking sarili. Pinasiya ko na sumama na lamang sa sa night swimming ng aking ina kasama ang kanyang mga kaibigan na ginagawa nila taun-taon sa isa sa mga resort sa Calamba, Laguna ang SunCity. Katulad ng dati, kong ginagawa kapag pumupunta kami  sa Calamba Laguna ay nagsaya ako at panandalian kong kinalimutan ang aking  mga problema. Kumain ako, uminom, naglangoy, at nakipagsayahan. Ginawa ko ang lahat para makalimutan ang mga nangyari pero kahit ano palang gawin ko hindi ganoon kadali na kalimutan ang lahat lalo na kung mga malalapit na kaibigan ang iiwan mo. Pag-uwi naming ng bahay pagkatapos naming magsaya ay parang walang nangyari dahil pakiramdam ko ay lalo lang akong nalungkot lalo na kapag naiisip ko kung ano ang posibleng mangyari sa susunod na araww.

Mabilis na lumipas ang mga araw habang unti-unti kong sinusubukang kalimutan ang mga nangyari. Isang araw napansin kong wala siya sa paligid ko, ang taong hinahangaan ko . hinanap ko siya pero hindi ko siya nakita. Nagtanong ako sa is kong pinakamalapit na kaibigan kung saan siya nagpunta, sinagot ako ng kaibgan at Sinai niya na nagbabakasyon ito. Nalungkot ako kasi alam kong hindi ko siya makikita at hindi ko na rin iya makakasama pero sinabi ko sa sarili ko na babalik siya kaya maghihintay na lang ako hanggang sa siya ay dumating. Pagkalipas ng isang buwan ay bumalik naman siya. Lubos ang aking kasiyahan. Kung naging malapit  lang kami sa isa’t-isa kayak o sanag sabihin ang nais kong sabihin ko sa kanya. Kapag pumupunta ako sa aming bahay sambahan ay doon ko siya palaging nakikita. Hindi ko akalain na tatagal ng isang taon ang aking nararamdaman para sa kanya at wala akong pakialam kung infatuated ako sa kanya o totong gusto ko siya.

Muli, dumating na naman ang buwan ng Hunyo, araw ng enrolan sa aming paaralan. Sinubukan kong maging matapang para sa bagong buhay ko kasama ang mga bagong mga kamag-aaral. Sa unang araw ay nakita ko ang mga bagong mukha ng mga mgiging kamag-aaral ko. Nang sumunod na mga araw ay unti-unti na akong napapalapit sa kanila. Natuklasan ko na hindi dapat husgahan ang isang tao sa mga unang araw pa lamang ng inyong pag-sasama. Akala ko magiging madali ang lahat dahil pwede akong magpatumpik-tumpik sa pag-aaral dahil inisip ko na hindi sila ganoon kagagaling. Nagkamali ako, hindi ko pala dapat tingnan sila ng ganoon. Nalamn ko na magagaling din pala sila. Naging mahirap para sa akin ang naging skedyul naming dahil nasanay ako na mas maaga ang aming pasok at maaga din ang aming awas. Ngunit di nagtagal ay nabago din ito  dahil lumipat kami ng aming silid-aralan at nabago din ang aming skedyul.

Isang araw ay natuklasan ko na lamang napapalapit na ako sa aking mga kamag-aaral at nagiging malapit ko na rin silang kaibigan. Puno kami ng kulitan at asaran. Hindi ko man aminin sa aking sarili ay talagang mas naging masaya akong kasama sila. At hindi ako nagsisisi na bumaba ang aking seksyon kung ang aking mga makakasama at makikilala ay katulad nila.

Ako sa kasalukuyang panahon

At ngayon ay nalalapit na nga ang aming pagtatapos sa sekondarya at patungo na kami sa buhay bilang mga kolehiyo. magiging malungkot ang pagtatapos na ito dahil maiiwan ko ang aking mga kaibigan, kamag-aaral, mga guro at ang aking pinagtapusang paaralan. Isang hakbang patungo sa pagtupad ng kanya-kanyang mga pangarap. Ipinagmamalaki kong bunga ako ng paaralang Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School.  Babaunin ko sa aking pag-alis lahat ng mga magagandang ala-ala at lahat ng pangarap na binuo ko sa paaralang ito. At sa lahat ng aking mga magagaling na guro, sa mga taong tumulong sa akin lalo na ang aking mga kaibigan, ang aking pamilya at ang Panginoong Diyos  upang matapos ko ng may buong pagmamalaki ang ikalawang bahagi ng buhay ko sa pag-aaral ay isa lamang ang iiwan ko sa inyo, “MARAMING SALAMAT SA INYONG LAHAT!”